---

De geschiedenis van Ituango begint met de eerste Spaanse veroveraars die naar de plaats kwamen, eerst Francisco César in 1537 en vervolgens Juan de Badillo in 1538 (Columbus arriveerde in 1492 in Amerika). Beiden vertrokken vanuit hun hoofdkantoor in San Sebastián de Urabá (nabij de huidige gemeente Necoclí); elk ging de Sinú-rivier op tot aan de bron, en beiden gingen toen de Ituango-regio binnen, elk op hun beurt.

De inheemse bewoners van de Ituango-regio van de etnische groepen Catía en Nutabe begonnen vanaf 1566 te worden gerustgesteld en gekerstend,

Kort daarna zouden Don Gaspar de Rodas en Don Andrés de Valdivia, die de ware en bloedige geschiedenis van deze regio schreven, in Ituango aankomen.

In 1568 beval de Spaanse autoriteit Don Gaspar de Rodas om een ​​nieuwe stad te stichten waar hij het nodig achtte om de meest oorlogszuchtige stammen in dat gebied van Antioquia die zich verzetten tegen de verovering te onderwerpen en te verminderen.

Vrijwel gelijktijdig, in 1569, wordt Don Andrés de Valdivia door de koning van Spanje aangesteld als gouverneur en kapitein-generaal van de provincies Antioquia, Ituango, Nive en Brenduco.

Don Gaspar de Rodas, gelegen in Santa Fe de Antioquia, vervulde zijn bevelen en publiceerde een uitnodiging voor de stichting van ´´San Juan de Rodas´´, die werd bijgewoond door avonturiers uit alle naburige koloniën en ook door goede mannen.

Don Gaspar de Rodas verzamelde ongeveer 80 strijders en 500 indianen. Hij bezocht eerst de Norisco-vallei (nabij de huidige gemeente Frontino); Om van de ongemakkelijke bezoekers af te komen, vertelden de indianen van deze regio de oprichtende expeditie dat de rijkdommen verder weg waren gevonden, in de landen van Ituango. Don Gaspar de Rodas vond alleen banen op deze route, hoewel hij erin slaagde veel stammen te onderwerpen en grote populaties te ontdekken aan de oevers van de Zenú-rivier (tegenwoordig Sinú), en als gevolg van vele gevechten met de inboorlingen, en hoewel hij het probeerde, slaagde hij er niet in de oprichting van ´´San Juan de Rodas´´, een stad die zo genoemd zou worden ter nagedachtenis aan zijn eigen achternaam. Don Gaspar begon twee keer met de bouw van de stad die zijn naam zou bestendigen, maar de Catio's verwoestten bij beide gelegenheden de beginnende steden.

Uiteindelijk was de naam ´´San Juan de Rodas´´ niets anders dan dat: de naam en de illusie van de veroveraar dat hij de stad had gesticht.

Ondertussen was don Andrés de Valdivia vanuit Spanje via Cartagena aangekomen, met hoge koninklijke functies, waaronder die van gouverneur. Hij riep zichzelf uit tot gouverneur van de provincie van de twee rivieren en hij slaagde er inderdaad in de nieuw toevertrouwde stad te stichten (waar nu de vallei van Toledo is). Daar stichtte hij Úbeda ter ere van de stad waar hij werd geboren in Spanje). Om het draaiende te houden, kwamen er versterkingen uit Santa Fe de Antioquia.

Maar in dit streven hebben de Spanjaarden de inheemse bevolking hardhandig mishandeld, die zich concentreerde en als vergelding een dodelijke hinderlaag tegen de Iberiërs plantten in wat we nu kennen als het bloedbad (nabij de Toledo-vallei). Daar kwamen op 15 oktober 1574 gouverneur Valdivia en zijn metgezellen om door toedoen van de Guarcama cacique en zijn Nutabe-krijgers. Valdivia werd gedood met een slag met een zware knots die zijn schedel verbrijzelde, samen met de Indiase vrouw die als zijn tolk diende. De weinige van zijn troepen die erin slaagden te vluchten, keerden terug naar Santa Fe de Antioquia en plaatsten zich onder de bescherming van Don Gaspar de Rodas.

Don Gaspar de Rodas keerde terug naar de Guarcama-vallei waar hij, veinend vriendschap met de inboorlingen, hen later streng strafte, waaronder Cacique Guarcama, die hij had vermoord als les voor de dood van Valdivia en zijn mannen.

Don Gaspar de Rodas zou later andere stichtingen in Antioquia uitvoeren en vredig sterven omringd door zijn familie, maar altijd met de nostalgie dat hij ´´San Juan de Rodas´´ niet had kunnen stichten. Ze zeggen dat hij op zijn oude dag zijn avonturen en ontberingen in de landen van Ituango vertelde, en dat hij sprak over bergen die hij de meest ruige vond die hij kende, en over de inheemse Tuango's, de dapperste krijgers die er waren tijdens de Spaanse verovering.

In 1844, de officiële datum van de stichting door de gouverneur van Antioquia, José María Martínez Pardo, verschijnt de stad met de naam Aguada als gehucht, gemeente en vice-parochie van het district Sabanalarga.

In 1847 werd Ituango opgericht als een parochiaal district en opgericht als een gemeente met de huidige naam, afkomstig van inheemse woorden waarvan de betekenis in het Spaans ´´Río de Chicha´´ is.

Het is gevestigd in het midden van de bergketen en wordt doorkruist door de Cauca-rivier, en is een groene gemeente, een van de meest bergachtige in Antioquia en met grote natuurreservaten. Het heeft een grote commerciële activiteit en vanwege de aanwezigheid van inheemse Catíos en de kenmerken van zijn nederzetting, is het gebruikelijk om er een rijke culturele diversiteit in te vinden. De natuurgebieden zijn rijk aan fauna en flora, zoals orchideeën.

Als gevolg van de veelvuldige gedwongen verplaatsingen, de toename van de cocateelt en als gevolg van het plaatsen van autobommen op de weg, heeft de gemeente de gemeente opgenomen in de lijst van steden die geclassificeerd zijn als ´´zone van extreem risico´´.

Ondanks dit alles wordt momenteel een ambitieus energieproductieproject ontwikkeld: Pescadero-Ituango.





Ituango is een gemeente in Colombia, gelegen in de noordelijke subregio van het departement Antioquia. Het grenst in het noorden aan de gemeente Tarazá en het departement Córdoba, in het oosten aan de gemeenten Valdivia en Briceño, in het zuiden aan Briceño, Toledo en Peque en in het westen aan de gemeenten Dabeiba en Mutatá. Het hoofd bevindt zich op 195 kilometer van de hoofdstad van Antioquia, Medellín.

Appellatives: verborgen paradijs

Herkomst van de naam: Ituango: inheems woord, Chicha-rivier. Itua: Chicha. Ga: door luidheid. Het werd ook Aguada en Fundungo genoemd.

Communicatie kanalen

Het heeft 2 toegangswegen via onoverdekte weg, beide in het midden van een complexe bergachtige topografie, de belangrijkste die communiceert met San Andrés de Cuerquia en een andere die heel weinig wordt gebruikt en die communiceert met Toledo.

Economie

Landbouw: koffie, maïs, suikerriet, bonen

Vee: mest- en melkvaccin, schapen en varkens

Mijnbouw: goud en platina

Houtindustrie

Ecotoerisme.

De waterkrachtcentrale Pescadero-Ituango zal na voltooiing een fundamenteel onderdeel van de economie zijn met de productie van energie, niet alleen om Colombia te voorzien, maar ook om te verkopen aan andere landen.





Partijen

Ituanguinidad Fair van 11 tot 18 augustus

Landbouwbeurs, in de maand december

goede week

Festiviteiten van de Virgen del Carmen, in de maand juli

Gastronomie

Typisch hier is een Gallina-gerecht met Chócolo-balletjes, of een Creoolse kip sancocho die vergezeld gaat van suikermaïsballetjes. Er is ook typische traditionele paisa-keuken en gebraad.

Interessante plaatsen en historisch erfgoed

Stedelijke helm; De constructie op bergen is een voorbeeld van de architectuur van de kolonie

Principal Park

La Plazuela Park

Kerk van Santa Barbara

Ecologische bestemmingen

Paramillo National Park, hoewel het zelden wordt bezocht.

Cauca rivier canyon

Inheems reservaat Jaidukama

Loma de Pascuita

Umaga Hill

Jungle holes van de rivieren San Jorge, Sinú, Tarazá, Sansereno en San Matías, waar de nationale bloem van Colombia, de orchidee, in overvloed aanwezig is.

---