---

Op 24 december 1536 bezette kapitein Juan de Ampudia met zijn soldaten een plaats genaamd de heuvel van El Azafate, waar de cacique of yasgüén woonde, zodat de Adelantado Don Sebastián de Belalcázar een nieuwe stad zou komen stichten. Na de inboorlingen te hebben onderworpen, werd Popayán vervolgens op 13 januari 1537 gesticht verklaard door Belalcázar, die naar het noorden van Colombia trok op zoek naar de mythische schat van El Dorado. Belalcázar was ook de oprichter van andere belangrijke steden zoals Quito en Santiago de Cali. In tegenstelling tot wat sommige historische bronnen suggereren, vond Belalcázar de stad Pasto niet, een stad die feitelijk werd gesticht door een van zijn luitenants, Lorenzo de Aldana.

Op 15 augustus 1537, nadat de totale verovering van Popayán was bereikt, werd de plechtige stichtingsceremonie van ´´la nueva villa´´ gehouden, met behoud van de inheemse naam ´´Popayán´´. De ceremonie bestond uit een eerste mis gezongen door de priester García Sánchez, in een bescheiden tempel gebouwd als kathedraal aan de zuidkant van het toekomstige plein. Bij dezelfde gelegenheid werd de eerste Cabildo geïnstalleerd.

Volgens Don Juan de Castellanos in zijn kronieken had Belalcázar in januari 1537 Don Juan de Ampudia als zijn eerste luitenant verlaten en Don Pedro de Añasco als eerste burgemeester. Volgens het Cabildo-boek werden voor de maand april kapitein Juan de Ampudia en Francisco García de Tovar, en de heren Francisco de Ciessa en Luis Vejarano, Bartolomé Álvarez en Martín Alonso de Angulo, tot raadsleden benoemd; en Juan de Sepúlveda als notaris van de raad van deze stad, die bijeenkwam om de kavels aan te wijzen waar de Spanjaarden die tot dan toe de hutten van de mensen van Pubene bewoonden hun eerste huizen zouden bouwen.



In 1540 werd Sebastián de Belalcázar benoemd tot eerste gouverneur van Popayán. Vanaf dat moment werd in elke stad het Spaanse politieke systeem opgericht, met onder meer de raadsleden van de Cabildo, burgemeesters en Alguaciles en een permanente deelname van de kerk via een predikant of pastoor. Belalcázar maakte zich ook zorgen over het nalaten van een blijvende stempel op de veroverde gebieden, waarvoor hij uit Spanje zaden van gerst, tarwe, suikerriet en talrijke huisdieren, vooral runderen, paarden en varkens, gereedschappen en vele andere elementen, meebracht.

Na 1550 begon Buenaventura met de systematische invoer van runderen en paarden, wat bijdroeg tot de vorming van veeboerderijen in Popayán en omgeving. De verovering ging verder met de onderwerping van meer inheemse gemeenschappen, maar tegelijkertijd kwam het politieke systeem tot stand dat resulteerde in de oprichting van een koloniale samenleving gebaseerd op de exploitatie van goud, waarvan het bezit een enorme economische en politieke macht voor gezinnen met zich meebracht. daar gevestigd.

De mijnbouw en commerciële groei, evenals de daaropvolgende komst van Spaanse families van afkomst, maakten Popayán tot een zeer belangrijke stad in de onderkoninkrijk Nieuw Granada. De stad was de thuisbasis van de eigenaren van de goudmijnen Barbacoas en Chocó, die met hun rijkdom landgoederen creëerden, grote huizen bouwden en de stad voorzien van enorme tempels met afbeeldingen die uit Spanje waren meegebracht. Opgemerkt moet worden dat de mijnbouweconomie in Nieuw-Granada in cycli plaatsvond. Het had een eerste fase in de mijndistricten van Antioquia die van 1620-1630 in een crisis terechtkwamen met een recessie die zich verdiepte tot 1680. Het is hier waar de scène van de regering van Popayán aan belang wint, die vanaf dat moment de plaats wordt waar de dat het mijnbouwfenomeen zich uitbreidt, met een uitzonderlijk belang in de loop van de 18e eeuw, en nog steeds in een groot deel van de 19e eeuw. De mijnbouwboom in Popayán zorgde voor een nieuwe dynamiek door de slavenhandel tot het punt dat men kon spreken van de slavenmaatschappij van Popayán, die voor die tijd een grote betekenis had.

Popayán concurreerde met steden als Cartagena, Bogotá en Tunja in het aantal adellijke heren dat daar woonachtig was. Evenzo was het de enige stad samen met de hoofdstad, Santafé, die diende als het hoofdkwartier van een Munt die door de Spaanse Kroon was opgericht in het hele grondgebied van Nieuw-Granada. Dit verklaart grotendeels de pracht die deze stad ervoer tijdens het koloniale tijdperk en de eerste glimp van de Republiek, dit alles droeg bij aan de genealogische trots van de oprichtende families, die het behoud van hun rijkdom baseerden op een endogame structuur die heel typerend is voor elites in verschillende culturen en samenlevingen.

De aardbeving van 1983

Omdat het zich in een gebied met een hoog seismisch risico bevindt, is Popayán in zijn geschiedenis door verschillende aardbevingen getroffen. De meest recente vond plaats op de ochtend van Witte Donderdag, 31 maart 1983, om 8.15 uur 's ochtends, de stad Popayán leed aan een aardbeving van magnitude 5,5 op de schaal van Richter en variaties in graden VI en IX Op de aangepaste schaal van Mercalli bevond het epicentrum zich 46 km naar het zuidwesten en het hypocentrum was ongeveer 4.000 meter diep, de duur was 18 seconden, maar voor de inwoners en duizenden toeristen die voor de viering van de processies van De Goede Week en het Festival van Religieuze Muziek waren een eeuwigheid van paniek. Er waren meer dan driehonderd doden en meer dan tienduizend mensen zaten zonder dak, de hele historische sector gebouwd van adobe en muur was in puin, de openbare gebouwen en een groot deel van de kerken, gebouwd in de koloniale tijd, werden vernietigd. De klokkentoren en de koepel van de belangrijkste kathedraal stortten in, onder het puin van de kathedraal kwamen 90 mensen om in afwachting van de religieuze diensten van de dag. De gewelven van de katholieke begraafplaats werden geopend en honderden lijken en resten van menselijke botten werden blootgelegd. De uiteinden van de landingsbaan en de verkeerstoren van de luchthaven Machangara (tegenwoordig Guillermo Valencia) werden half verwoest. Het totale aantal gesloopte gebouwen was 2.470 huizen gebouwd in baksteen van gezinnen met een laag inkomen, terwijl nog eens 6.680 aanzienlijke schade leden, die de wijken El Cadillal, Pandiguando, La Esmeralda en Pubenza vormden, de laatste bestaande uit een groep flatgebouwen genaamd Los Blokken van Pubenza, waar zo'n 150 gezinnen woonden, bezweek vanwege de omvang van de aardbeving en veroorzaakten een aanzienlijk aantal doden. De Pubenza Blocks bestonden uit 12 architectonische complexen met elk 8 appartementen verdeeld over vier verdiepingen. De aardbeving verwoestte ook Timbío, een gemeente in de buurt van Popayán.





Popayán is een Colombiaanse stad, de hoofdstad van het departement Cauca. Het is gelegen in de Pubenza-vallei, tussen de westelijke en centrale Cordillera in het zuidwesten van het land. De territoriale uitbreiding is 512 km, de gemiddelde hoogte is 1760 m boven de zeespiegel, de gemiddelde jaarlijkse neerslag van 1.941 mm, de gemiddelde temperatuur van 18/20 ° C en het is ongeveer 600 km van Bogotá.

In 2005 heeft UNESCO de stad Popayán aangewezen als de eerste stad van gastronomie vanwege zijn verscheidenheid en betekenis voor het immateriële erfgoed van Colombianen. De Cauca-keuken werd geselecteerd vanwege het behoud van de traditionele bereidingsmethoden door middel van orale traditie. Op 28 september 2009 werden de processies van de Heilige Week in Popayán door UNESCO uitgeroepen tot Meesterwerk van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid.

De naam, volgens de mondelinge traditie van de stad, komt van de Cacique Payán, het hoofd van de inheemse stam die het gebied rond de berg bewoonde dat tegenwoordig bekend staat als Cerro de la Eme of Las Tres Cruces toen de Spaanse veroveraars arriveerden.

Volgens de historicus Arcesio Aragón is de oorsprong van het woord Pampayán, dat uit twee Quechua-woorden bestaat: pampa, waarvan de betekenis is: vallei, plaats, pas; en yan, waarvan de betekenis rivier is. De rivier passeert, aangezien de Cauca-rivier daar doorheen stroomt.

De territoriale uitbreiding van Popayán is 512 km² en de gemiddelde jaarlijkse neerslag bedraagt ​​1.941 mm. Op een hoogte van 1737 meter boven zeeniveau (gemeten op het plein van de kerk van San Francisco) en zeer dicht bij Ecuador, heeft het een gemiddelde temperatuur van 19-21 ° C gedurende het hele jaar, en bereikt de maximale temperatuur in de maanden juli, augustus. en september 's middags -tot 29 ° C- en dieptepunten van 10 ° C in de vroege ochtenduren in de zomer. Het heeft ook uitgestrekte vlakke en golvende gebieden, voornamelijk gelegen in de buurt van de Cauca-rivier.

Popayán werd aan het einde van de zittingsperiode in 2007 door het Congres van de Republiek als district opgericht.

De koloniale architectuur van Popayán is een van de belangrijkste attracties. De prachtige herenhuizen die eeuwenlang werden bewoond door de meest vooraanstaande families in de stad, zijn vandaag de dag grotendeels gerehabiliteerd voor verschillende doeleinden. Er is ook een indrukwekkende overvloed aan koloniale tempels, wat herinnert aan de leidende rol van de katholieke kerk in de vorming van de stad doorheen haar geschiedenis.





Popayán staat algemeen bekend om de plechtigheid van de processies tijdens de Heilige Week, waarin de passie en dood van Jezus Christus wordt herdacht. In de processies, die sinds de 16e eeuw onafgebroken 's nachts plaatsvinden tussen Heilige Maandag en Stille Zaterdag, zijn oude religieuze afbeeldingen gerangschikt op houten platforms die ´pasos´ worden genoemd, parade door de straten om de gebeurtenissen weer te geven die plaatsvonden tijdens de passie, kruisiging en dood van Jezus. De treden worden op de schouders van de traditionele vrachtschepen door de straten gedragen, in een route die is getekend in de vorm van een half kruis sinds het aanbreken van de verovering, die de belangrijkste kerken en tempels van de stad omvat. De processies van de Heilige Week van Popayán werden in september 2009 door UNESCO uitgeroepen tot ´Masterwerk van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid´.

Tijdens de Goede Week of de Grote Week is de stad ook de thuisbasis van het Religieus Muziekfestival, dat in de jaren zestig begon op initiatief van Edmundo Mosquera Troya en na zijn dood beheerd werd door zijn weduwe Stella Dupont Arias en zijn kinderen Juan Manuel en Ana. Isabel Mosquera Dupont. Koren, solisten en artiesten van over de hele wereld, gespecialiseerd in heilige muziek, nemen eraan deel. Ook wordt de nationale handwerktentoonstelling Manos de Oro gehouden, waar het werk van de kunstenaars van het land wordt tentoongesteld.

In Popayán worden van 9 tot 13 januari de Pubenza-feesten gevierd. Tijdens deze festiviteiten gaan mensen de straat op met zakken talk en schoenpoets om met een feestelijke geest de raciale diversiteit van het land te vieren (voordat ze hun toevlucht namen tot water, maar die gewoonte is al achter zich gelaten), op de manier van het Zwarte Carnaval en Blancos de Pasto, die oorspronkelijk in Popayán werd geboren tijdens het slaventijdperk als een ontsnappingsklep voor de harde segregatie die toen heerste.

Sinds 2003, in de maand september, wordt het POPAYAN NATIONAL GASTRONOMIC CONGRESS gehouden. Dit festival van gastronomie, bepaald door de UNESCO, van de Gastronomische Stad van de Mensheid in 2005 als cultureel erfgoed behorend tot het netwerk van creatieve steden van de Verenigde Naties. Het congres wordt georganiseerd door de Popayán Gastronomic Corporation en in zijn 7 edities hebben de volgende landen als speciale gastlanden deelgenomen: Peru, Brazilië, Spanje, Chili, Mexico, Italië en Frankrijk. Het wordt momenteel erkend als het op een na belangrijkste populaire evenement in het departement Cauca. Omdat het een academische vorm is, onderscheidt het zich van de andere gastronomische competities en is het geclassificeerd als de enige op nationaal niveau.

De mensen van Popayán zijn liefhebbers van muziek. Er wordt gezegd dat er onder de inboorlingen goede tolken waren, die de uitvoering van de chirimía benadrukken, die bestaat uit fluiten [doorkruisen van riet], guacharaca's, tambora's, castruera's en driehoeken, die zijn opwachting maakt op de traditionele festivals van Popayán, vooral in de Aguinaldos.

Op het plateau van Popayán zijn er ook boerensnaarensembles, bestaande uit drie gitaren en maracas die wandelingen, schuimgebak, gangen en bolero's in vocale en instrumentale modaliteit in hun repertoire hebben opgenomen.

Popayán is de enige plaats in Latijns-Amerika die dankzij het aanbod van de lokale keuken is uitgeroepen tot UNESCO-stad van gastronomie. Sinds 2004 wordt het Popayán International Gastronomic Festival jaarlijks in augustus gehouden. In elke editie heeft het een gastland en een lijst met prominente sprekers, waaronder enkele van de beroemdste chef-koks ter wereld.

De typische gerechten van de stad zijn een erfenis van Spaanse en inheemse culturele interactie, waarbij componenten die typisch zijn voor de regio zijn geïntegreerd met fruit dat uit Spanje is gehaald.

---